Je moet goed kijken om het te zien. Is hij het nou, of is hij het niet? “Ben jij,” zeg je, “ben jij er één van Douwe? Dat is lang geleden dat ik die heb gezien. Hoe gaat het met hem?”

De jongen reageert niet. Hij kijkt je aan met een olijke glimlach die je niet kunt plaatsen. Wat denkt hij nu? En wat denk jij?

De jongen zegt niets. Jij gaat vlak voor hem staan en laat je ogen over zijn gezicht glijden. Die oren, die glimlach, dat haar. Langzaam neem je alles in je op. Je kent het ergens van. Hij lijkt op iemand. Maar wie is die iemand? En waar komt deze jongen vandaan?

Douwe Elias, Schilderijtje “Jongen 2”, 15 x 10 cm, olieverf op glaspaneel, zonder lijst